Πρόκειται για μια νομοθετική επιδίωξη των ΠΕΥΚΙΤΩΝ που κοντεύει να κλείσει δεκαετία. Πραγματικότητα καθημερινή για εκατοντάδες παιδιά στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και του Καναδά, το Σχολείο του Δάσους των ΠΕΥΚΙΤΩΝ υλοποιείται στα πλαίσια που του επιτρέπει η ελληνική νομοθεσία, ενώ τελεί και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας.

Η μέρα μας συνήθως ξεκινά με την άφιξη των Δασένιων οικογενειών, σε ένα από τα δύο σημεία του δάσους όπου σημείο αναφοράς αποτελούν δύο ξύλινες, φορητές κατασκευές που λειτουργούν ως καταφύγια σε περίπτωση καταιγίδας. Κάτω από τα πλατάνια κάνουμε τον κύκλο μας, μοιραζόμαστε τα νέα μας και τραγουδάμε με παντομίμα το «Βήμα-βήμα ένα δυο, ποιός να πέρασε από ‘δω;» που συνήθως καταλήγει σε ένα ξέφρενο κυνηγητό ανάμεσα στα δέντρα μεταξύ «λύκων κι ελαφιών».

Ύστερα η πεταλούδα, το σκαθάρι ή ο κοκκινολαίμης θα οδηγήσουν τα βήματα μας στον βράχο της αλεπούς, στο αρχαίο λατομείο και στην ακροποταμιά, ή στο μυστηριώδες δάσος, στο φαράγγι ή τα λιβάδια όπου το ελεύθερο παιχνίδι θα εξακτινωθεί σε όλες του τις εκφάνσεις ανάλογα με το δυναμικό και τα ενδιαφέροντα των παιδιών: καλάμια ψαρέματος από κλαδάκια και κουκουνάρια, καλύβες από καλαμιές, κουκλάκια από βελανίδια και καρύδια. Παράλληλα, το εξερευνητικό παιχνίδι, με παρατηρήσεις για τον μικρόκοσμο, στοιχεία μετεωρολογίας και προσανατολισμού, αρχαιολογικές παρατηρήσεις, ανακάλυψη βρώσιμων φρούτων και φυτών του δάσους (από σπαράγγια μέχρι βατόμουρα), messy maths και forest craft όπως και μια ολόπλευρη ανάπτυξη της συναισθηματικής κατάστασης του κάθε παιδιού μέσω της ενσυναίσθησης και της δημιουργίας φιλίων για μια ζωή, καλλιεργούνται ταυτόχρονα.

Η μέρα μας κλείνει με την αφήγηση παραμυθιού το οποίο βασίζεται στις μηνιαίες έννοιες που δουλεύουμε κάθε εποχή του χρόνου, ενώ παράλληλα γύρω από την φωτιά μας ψήνουμε μήλα ή πατάτες μπηγμένες σε κλαράκια που μαζέψαμε από το δάσος ολούθε.